(Mansur paravananın yanı başında durur. Oradan gözleriyle takip eder. Şeref hızla Hüsrev'e yaklaşır. Ellerini uzatıp bir şeyler anlatmak ister gibi durur. Hüsrev'in elindeki gazeteyi görür. Hüsrev, gazeteyi elinden bırakır. Şeref, Hüsrev'in hâlinden ürkmüştür. Bir şey söyleyemez.) Hüsrev : Ne yüzle geliyorsunuz buraya Şeref Bey? Şeref : Teessürünüzü söylediler. Geldim. Neden bu infial? İzah eder misiniz? Hüsrev : Anlamıyor musunuz? Şeref : Anlamıyorum. Gazetede bugün çıkan şeylerden müteessir olduğunuzu tahmin ediyorum. Fakat hakkınız var mı? Hüsrev : Demek hakkım yok! Şeref : Elbette yok. Sizin gibi herkesin tanıdığı, herkesin sevdiği bir insan, ne kadar alaka çeker bilirsiniz. Biz de öğrendiğimizi yazdık. Hüsrev : (Kendisine gelmeye çalışarak) Ben hiçbir okuyucu tasavvur edemem ki başkasının bu türlü mahremiyetine tecessüs duyacak kadar ruh iffetinden sıyrılmış olsun. İftira etmeyin müşterilerinize! Şeref : Okuyucu budur. Hüsrev : Hayır, okuyucu bu değildir. Siz busunuz. Bir kere okuyucuyu tanımıyorsunuz. Yüzünü, biçimini, isteklerini bilmiyorsunuz. Onun seciyesi üstündeki kıyasları, kendinizde arıyor ve buluyorsunuz. Bu parça ile ilgili aşağıdakilerden hangisi söylenemez? I. İzleyiciye toplumsal çarpıklıkları göstermeyi hedefleyen bir oyundur. II. Kahramanları eğitim görmemiş insanlardır. III. Adalet teması işlenmiştir.
Yalnız I.
Yalnız II.
I ve II.
I ve III.
II ve III.